Intussen heb ik het op de bodem van mijn zwarte gat nogal naar mijn zin. Ik kampeer aan de eetkamertafel van mijn moeder.  

Die is destijds gemaakt door mijn grootvader, die meubelmaker was. Het is een “moderne” – anno 1947 – versie van een 16de-eeuwse bolpoottafel zoals je die in Antwerpse musea ziet.  

Naar verluidt, zijn de poten gemaakt van hout van een boom uit de tuin van het Rubenshuis. Mijn grootvader werkte in de oorlog mee aan de restauratie van dat historische pand.  

Mijn laptop staat er, plus een tweede scherm en ik werk er “van thuis”, zodat ik voorlopig geen volle dagen naar het Letterenhuis moet. ’s Avonds kijk ik op dat grote scherm naar de betere series op VRT Max, al ben ik daar nu bijna doorheen.   

In de nabijheid bevinden zich verpakkingen van kant-en-klare slaatjes uit de supermarkt, vuile koppen en dito borden. Om het niet te hebben over een permanent overvolle asbak, pijpen, dozen tabak en allerlei andere rommel.  

De namiddagen breng ik door op mijn kantoor in het Letterenhuis in de Minderbroedersstraat. Dat is een beetje vreemd, omdat ik weet dat ik hier binnen twee weken definitief weg ben.  

Want ja, mijn huidige toestand is uiterst tijdelijk. Per 1 november ben ik een ambteloos burger en behoor ik definitief tot wat men tegenwoordig zo akelig beleefd de “senioren” noemt.   

Misschien zit ik met meer ongeduld op dat moment te wachten dan ik zelf denk – vanaf dan wordt alles anders, maar is ook weer veel mogelijk. Ik stel me voor dat ik dan mijn tafel opruim en aan een nieuw boek begin. Of dat ik op zoek ga naar een onderhoudsvriendelijk appartement.  

Intussen heb ik op de valreep nog ontdekt dat van de linkse Piet van Aken, de Faulkner van onze Rupelstreek, in maart 1942 een verhaal verscheen in het Duitse culturele tijdschrift Das XX Jahrhundert, uitgegeven door het Diederichs Verlag in Jena. Wie de Duitse vertaling maakte, staat er niet bij.  

Een en ander bewijst dat historisch onderzoek – toevallige vondsten inbegrepen – spannend blijft. En daar put ik nogal wat optimisme uit.  

(Culturele collaboratie? Zo zou je het kunnen noemen. Maar ik denk dat de piepjonge Van Aken vooral gepubliceerd wilde worden – “le plaisir de se voir imprimé” is soms gevaarlijk.)