Binnen drie weken ga ik met pensioen. Dan loop ik niet langer in de Minderbroedersstraat de pijp te roken die in het Letterenhuis verboden is (waar ik het overigens helemaal mee eens ben, begrijp mij niet verkeerd). Ik verdwijn dus uit het straatbeeld en achter mijn bureau zal iemand anders zitten. 

“Je hoeft met niemand rekening te houden en je gaat met pensioen. Waarom ga je niet aan zee wonen?” 

De persoon die dat suggereerde, meende het ongetwijfeld goed. Maar ik zie mezelf niet als gepensioneerde weduwnaar op een bankje in Oostende zitten. Nee, echt niet. 

Een goede vriendin die in Amerika woont, stuurt me voortdurend foto’s van honden omdat ze vindt dat ik er een moet nemen. Ook dat is goed bedoeld, ik heb niets tegen honden, maar ik ben eigenlijk een kattenmens. 

Het is niet zonder angst voor mij eigen toekomst dat ik in de stad de oude mannetjes gadesla die rondsloffen met een boodschappentasje met eten voor één persoon en met een klein, meestal te dik mormel van onduidelijk ras aan de lijn. 

Weer iemand anders liet mij verstaan dat ik misschien wel een leuke vrouw ontmoet. Alleen doen veel vrouwen van mijn leeftijd die ik tegenkom mij aan mijn grootmoeder denken. En de anderen hebben een moeilijk karakter. 

Ik zou mij bij de versleten hippies in café De Kat kunnen voegen, maar die zijn doorgaans nog ouder dan ik. Bovendien gaat De Kat dezer dagen maar open om vijf uur in de namiddag, zodat ik er in mijn lunchpauze geen croque monsieur meer kan gaan eten. Mijn lunchpauzes zijn binnenkort voorbij, maar nee, De Kat heeft afgedaan. 

Niet dat ik in een zwart gat zal vallen, al heb ik soms kortstondig het gevoel dat ik al op de bodem lig. 

Ik heb mezelf opgegeven voor één dag per week vrijwilligerswerk bij mijn weldra ex-werkgever. In principe ben ik er tegen dat gepensioneerden gratis werken. Zeker nu elders overal geroepen wordt dat we langer aan de slag moeten blijven om de slabakkende wereldeconomie, de concurrentiekracht van onze ondernemingen en andere onheilen te bedwingen. 

Maar ik denk nu even aan mijn eigen gemoedsrust en aan al de bergen archief die daar nog op verwerking wachten. Er zijn ook collega’s die ik niet uit het oog wil verliezen. Noem mij een sentimentele oude zak, maar het is niet anders. 

Ik zal ook veel tijd hebben om boeken te schrijven – meer tijd dan ik voordien ooit heb gehad. Daar verheug ik mij op, maar voorlopig blijft die vreugde nogal aan de theoretische kant. Er is een jaar geleden nog eens een boek van mij verschenen dat meteen in de vergeetput is beland. Op condoleances bij de dood van mijn vrouw na, nu negen maand geleden, heb ik niets meer van mijn uitgever vernomen. 

Ik hou te veel van mezelf om suïcidaal te zijn, maar soms zou ik het liefst van al oplossen in de atmosfeer – poef en weg. Zoals in Star Trek, maar dan zonder andere plek om weer op te duiken.  

Ach, ik heb gewoon een slechte dag. En ik ben van nature al een beetje passief-agressief, ook daar heeft men mij op gewezen. Volgende week gaat het beter. In afwachting zet ik een kop koffie en trek ik een vers blik tabak open.