Vanmorgen vond ik in mijn mailbox een berichtje van Rose-Marie, de moeder van dit krantje. De deadline voor je stukje nadert met rasse schreden, zei ze, of iets van die strekking.

Ik begrijp dat heel goed. Maar journalisten, zelfs ex-journalisten zoals ik, hebben die spanning nodig om zich genoeg te kunnen concentreren.

Vijf en een half jaar heb ik bij een krant gewerkt, dus ik weet waarover ik het heb. En hoe “echter” de deadline, hoe beter.

“Echter” dan dat de krant morgenvroeg om zes uur bij de krantenboer moet zijn, bestaat niet.

Daarom vind ik deadlines bij, bijvoorbeeld, de Stad Antwerpen, nogal om mee te lachen. Maar dat is een ander verhaal – eentje voor na mijn pensionering, misschien.

Journalisten – goeie toch – zijn anarchisten. Dat viel vorige week te lezen in een Knack-interview met de blijkbaar eeuwige Piet Piryns, de Rolling Stone van de progressieve journalistiek in Vlaanderen.

Roken en drinken, dat was blijkbaar het enige dat ze deden in de jaren 1960 en ’70, die progressieve journalisten.

Gelukkig ben ik een generatie jonger – op een haar na, één haar – geen boomer en heb ik weinig of niks met alcohol (met nicotine des te meer).

Toch was ook ik graag een progressieve journalist geworden, wegens een progressieve ingesteldheid en een niet geheel en al denkbeeldig journalistiek talent.

Maar destijds, midden jaren 1980, was vooruitstrevend Vlaanderen (het woord “socialist” was het n-woord van toen) hard bezig een tamelijk paranoïde sekte te worden die niet zomaar iedereen in haar rangen verwelkomde.

Nu kan ik daar om glimlachen, maar toen zat het me behoorlijk dwars. Het ging ook niet om mij, maar om mijn pa, die een conservatief imago had. Dat strookte niet met de werkelijkheid, maar straalde wel af op mij.

Zeventien jaar na zijn dood en nu ik zelf vierenzestig ben, kan ik stilaan mijn zonnebril afzetten, al zijn er nog altijd enkele lieden die mij angstig en wantrouwend aankijken, alsof ik hen onder dwang wil meenemen naar de hoogmis.

Jongens, ik ben niet eens gedoopt.

Hoe dan ook, zo kwam ik bij De Standaard terecht en niet bij De Morgen. Achteraf volstrekt geen spijt van.

Maar op termijn was ik natuurlijk te progressief voor De Standaard, die een tijdlang geleid werd door de weggelopen hoofdredacteur van Gazet van Antwerpen, een niet zo subtiele bullebak met twee of drie partijkaarten, allemaal van de toenmalige CVP.

Het is me wat, de overtuigingen en de machtsdrang van de meeste) mensen.

Op een paar conformisten van mijn generatie na, zijn het nu kleuters die de krant volschrijven, netjes tussen de kleurenfoto’s en de advertenties. Ze zijn te slecht opgeleid om iets te weten en te jong om zich iets te herinneren.

En ik?

Ik rijd, brede smile op mijn gezicht, met mijn Kettlerfiets door Antwerpen, over brede fietspaden die traag door oneindig laagland gaan en dan plots… ophouden. Net op de plek waar alle trams, vrachtwagens en patserauto’s samenkomen om je te overrijden.