Het is al een paar keer puffen en zweten geweest. En de zomer is nog maar net begonnen. 

Ik ben geen fan van grote hitte. Ik hou mijn hart vast voor wat nog komen moet. In maart en april ben ik bij de eersten om wat zon te vangen, maar in de zomer trek ik mij zoveel mogelijk terug in de schaduw. 

Liefst onder een boom, maar in Antwerpen – of toch in de binnenstad – wil dat niet altijd lukken.  Op het Operaplein of andere woestijnachtige plekken zul je mij dus niet gauw zien.  

Geen fan van de hitte en ook geen fanatieke reiziger. Het nieuws staat bol van berichten over personeelstekort en stakingen in Zaventem of Schiphol, maar dat kan mij eerlijk gezegd niet schelen. Met honderden glibberig van de zonnebrandolie bakken en braden op de overvolle stranden van de Costa del Sol is het allerlaatste wat ik wil. Ijsland zegt me meer. 

Zo komt het dat ik de zomer vaak grotendeels in Antwerpen doorbreng. Dat is ook een aparte ervaring. 

In de binnenstad lopen er, nu covid is overgewaaid (voorlopig toch) , massa’s toeristen rond. Maar die kun je gemakkelijk uit de weg gaan. Hun voorgekauwde parcours leidt hen van de ene bezienswaardigheid naar de andere, zodat simpelweg een zijstraat inslaan volstaat om van ze af te zijn. 

Daar, in die zijstraatjes – Antwerpen telt er veel – heerst ’s zomers grote rust. Ik waan mij dan in een provinciestad of zelfs in een andere tijd, lang vòòr de uitvinding van de grote vakantie. Maar dat is onzin, want in vroeger eeuwen was het in de binnenstad nooit stil of kalm. Iedereen bleef thuis en was aan de slag in ontelbare winkels en werkplaatsen. 

Wat mij met mijn neus op een belangrijk feit drukt. Wie, zoals ik, de vrijheid krijgt om zijn onderwerpen te kiezen en geen rekening moet houden met een vooraf bepaald aantal lijnen, dreigt af te dwalen. Ik wil het in dit kroniekje niet hebben over het verleden van onze stad – daar kom ik later wel aan toe – maar over het hier en nu. 

De provinciale rust in het zomerse Antwerpen. Niet de varkens die pakweg vijfhonderd jaar geleden nog rondscharrelden in de Hofstraat of de kinderen die publiekelijk hun gevoeg deden langs de Meir. De stilte die heerst in de Oude of de Engelse Beurs, op de Stadswaag en in de Hoornstraat. Relatieve stilte, jawel, maar toch. 

Ik geniet erg van die rust, maar ze mag toch ook niet te lang duren. Omstreeks 15 augustus word ik  ongeduldig: het “terug-naar-school”-gevoel.  Dat houd ik over aan mijn kindertijd. De wetenschap dat ik eerstdaags met mijn moeder naar de Grand Bazar op de Groenplaats zou stappen voor een nieuwe pennenzak, een doos kleurpotloden en grotere turnpantoffels. 

Begrijp mij niet verkeerd – ik verafschuw turnen en denk er met bijzonder weinig plezier aan terug. En mijn moeder is al lang dood. Maar het gevoel dat er een begin aan staat te komen, een nieuwe start, dat heb ik nog altijd. Gecombineerd met de blijde, jawel,  verwachting dat binnenkort alles weer wordt zoals het was – vòòr de hitte en vòòr de stilte in de stad. 

Diep in mijn binnenste ben ik een conservatief – niet in de politieke (nee, dat nooit), maar in de emotionele  betekenis van de term.   

Dit gezegd zijnde – ook wat dat betreft, houd ik mijn hart vast. Zelfs als we deze zomer geen vijfendertig graden meer krijgen, feit is dat ik, wanneer de zomer voorbij is, niet terug naar school, maar met pensioen ga. 

Bijna schreef ik: met pensioen moet. In oktober word ik vijfenzestig en zet de Stad Antwerpen, mijn werkgever, mij onverbiddelijk bij het groot vuil. 

Niets zal dan meer hetzelfde zijn, hoe hard ik dat ook wil. Vriend en vijand verzekeren mij dat ik het druk zal krijgen, misschien drukker dan mij lief is, maar ook dat ik eindelijk de tijd zal hebben om al de boeken te schrijven die ergens in mijn hersens (of, God weet ,in mijn darmstelsel) liggen te wachten. 

Ik ben benieuwd. En ongerust, zoals voor een bezoek aan de tandarts, al weet je dat die je waarschijnlijk niet te veel pijn zal doen. Ik denk dat jullie het gevoel ook wel kennen. Ik houd jullie op de hoogte.