Ik schrijf nu wel voor Bij de Hand, de stadskrant van het Antwerpste stukje Antwerpen, maar ik moet iets bekennen: ik ben zelf geen inwoner van de binnenstad. 

Ik ben geboren in de materniteit in de Vinkenstraat. Daar leven vandaag bejaarden, wat meteen iets zegt over de generatie van de “boomers” waartoe ik behoor. 

Mijn grootouders aan moederszijde woonden in de Haantjeslei en die aan vaderskant in de Beerschotstraat op het Kiel. Dat is allemaal Antwerpen, maar geen postcode 2000. 

Eigenlijk leefde ik zelf maar zes jaar – van 1975 tot 1981 – in het centrum, met name in de Kammenstraat. Voordien waren het Kiel, Hoboken en de Van Schoonbekestraat mijn openvolgende habitats. 

Of habitatten – mijn computer zegt dat ik dit moet checken, zonder zelf uitsluitsel te geven. Maar de afstand naar de dikke Van Dale in mijn boekenkast is nu even te groot. 

Aan de Kammenstraat heb ik goede herinneringen, al was die in de tweede helft van de jaren 1970 zo goed als dood. 

Mijn moeder en ik woonden op de tweede verdieping boven de herenkledingzaak In de Nieuwe 100.000 Coupons.  

Nieuw was die winkel allerminst. Net zoals elders in de straat werden er fantasieloze confectiepakken aan de man gebracht die niemand nog wilde dragen. 

De eigenaar, tevens onze huisbaas, heette Jef. Hij had een wat mensenschuwe kleermaker in dienst die Jos heette (echt!).  

Jef manifesteerde zich, naar verluidde, graag in het uitgaansleven – al kon ik mij dat als achttienjarige niet voorstellen van een vette vijftiger met grijs haar. 

Jef had een dikke, lelijke grijze auto van een onbestemd merk en later hoorden we dat hij bij zijn eigen werkster honderdduizend frank has geleend die hij maar heel mondjesmaat terugbetaalde. 

De pakken, ik zei het al, verkochten voor geen meter. Donkere wolken pakten zich samen boven In de Nieuwe 100.000 Coupons. De zaak ging dicht, Jef vond een baan in loondienst (zei hij) en trok in bij zijn vriendin, die een Phildar-breiwinkel runde op een adres met postcode 2060. 

Niks aan de hand – toch niet voor ons, huurders. Tot ik op een mooie avond bij mijn vertrek richting kroeg geconfronteerd werd met een reuzengrote, gele affiche met zwarte letters, die op het lege uitstalraam plakte. Ze kondigde de tweede (!) zitdag van de gedwongen openbare verkoop van het pand aan. 

Enfin, geen wonder dus dat wij naar meer afgelegen regionen verhuisden. En daar woon ik nu al eenenveertig jaar, in hetzelfde huis. 

Gelukkig ben ik te voet – met de tram duurt het wat langer, zeker na al de reorganisaties van De Lijn – op minder dan een halfuur in, bijvoorbeeld, de Kammenstraat.  

Ik weet niet of ik er met alle drukte nog zou willen wonen, maar het doet me plezier te zien met hoeveel enthousiasme de straat uit de doden is opgestaan. 

Er zijn mensen die zeggen dat het er pakweg tien of vijftien jaar geleden, in de tijd van Laundry Day, beter was. Dat kan zijn, maar voor dat stukje jongerencultuur was ik toen al veel te oud. 

Ik slenter dus, nu eens geamuseerd, dan weer geërgerd, langs de etalages en langs het jonge volkje, waarvan ik anno 1978 nooit had kunnen denken dat het dit stadsdeel ooit zou innemen.