Achttien was ik, toen ik uit een provinciestadje voor het eerst naar Antwerpen, de grootstad, kwam. Ik moest selectieproeven afleggen bij de – hou je vast – “Dienst Industriële Psychologie” van het toenmalige VEV, thans VOKA, voor wat mijn allereerste baan zou worden. De afdeling “Industriële Spionage” – want zo klonk het in mijn oren – hield kantoor aan de Sint-Pietersvliet.

Toen het middag werd zei de examinator dat we een uurtje pauze kregen, en dat we die misschien konden opvullen met een wandeling langs het vlees in de uitstalramen. Ik wist niet waar de man het over had. Tot ik inderdaad een frisse neus in de belendende straten ging halen. De Sint-Pietersvliet lag middenin de Rosse Buurt. Ik was verdorie in het Schipperskwartier terecht gekomen! De stap van provinciestad naar grootstad kon onmogelijk groter geweest zijn. Wat een cultuurschok!

Toen, we spreken begin van de jaren zeventig, omvatte de Rosse Buurt nog zeventien straten, alle voorzien van ramen met neon TL lampen. Als je kieskeurig was duurde het dus wel enkele kilometers eer je je gerief gevonden had! Sommige van die straten hadden hun beste tijd al wel een poos achter de rug (sommige dames van plezier overigens ook). Of misschien hadden die donkere straten met felverlichte vensters wel nooit een goede tijd gehad, want foto’s uit de oude doos toonden ook eerder al een groezelige aanblik.

…