Dat kreeg ik te horen toen ik in 2016 vertelde dat ik met mijn neef George van Antwerpen naar Lissabon zou meevaren aan boord van een zeilschip in de Tall Ships Race later dat jaar. 

Onze reis duurde zo’n tien zonovergoten dagen op een Noorse driemaster, de ‘Statsraad Lehmkuhl’. Het bleek een zeer verrijkende ervaring. De internationale mix van een 150-tal passagiers met 10 verschillende nationaliteiten en de 35 Noorse bemanningsleden leidde vaak tot een buitengewoon boeiende interactie.

Zij die mij gek verklaarden, verwittigden me ook dat we zelfs midden in de nacht zouden moeten opstaan! En ja, dat klopt, maar dat bepaal je zelf!

Iedereen aan boord kiest namelijk bij het aanmonsteren voor een bepaalde ‘wacht’. Zo is er een wacht met een tweeluik van 8 tot 12 + van 20 tot 24 uur, een andere van 12 tot 16 + van 24 tot 4 uur en dan tenslotte de ‘hondenwacht’ van 4 tot 8 + van 16 tot 20uur. Wij kozen bewust voor die laatste, om te voelen wat het ‘ruige’ zeemansleven echt is en werden beloond met prachtige zonsopgangen op zee! 

Tijdens de vier uur wacht krijgt iedereen om beurt een specifieke verantwoordelijkheid gedurende één uur. Zo zijn er op de voorplecht constant twee mensen aanwezig die de horizon afturen om te zien of er geen dwars- of tegenliggers zijn. Als dat zo is verwittigen ze met een belsignaal de roerganger om gepaste actie te ondernemen. Of je hebt wacht op het achtersteven, waar je met je partner uitkijkt of er bijv. niemand over boord is gevallen. Soms heb je ook nog de ‘Fire Watch’ en dat betekent dat je heel het schip doorloopt en elk hoekje controleert, om te zien of alles ok is en er bijvoorbeeld geen ijskast openstaat of er iemand ziek in een hoekje zit.

De mooiste ‘wacht-opdracht’ is die waar je gedurende één uur aan het roer mag staan, waarbij je ook werkelijk het schip stuurt zoals de ‘Jack Sparrows’ van weleer. Een schip besturen met bijna 200 mensen aan boord zet aan tot een apart gevoel van concentratie. Uiteraard staat er een bevoegd iemand van de bemanning naast je om mee de instrumenten in het oog te houden. En in de stuurhut is er ook nog wel een tweede professional, die geregeld een dubbelcheck doet, maar het blijft een kick!

Dan is er natuurlijk ook nog het ‘in het want klimmen’. Wanneer de Tall Ships de haven in- of uitvaren staan er altijd enkele durvers hoog tussen de masten met gereefde zeilen. Wees gerust, niemand is verplicht om in het want te klimmen en de veiligheid wordt daarbij nauwlettend in het oog gehouden. Voor het uitvaren nam men ons hiervoor een’ hangproef’ af om de kracht in onze armen te checken. Bij het klimmen ben je dubbel ‘gezekerd’ via twee touwen die met ‘musketons’ aan je veiligheidsharnas (dat je ‘moet’ dragen) geklonken zijn. Zelf ben ik maar tot het eerste plateautje geklommen en met mijn portie hoogtevrees was dat al ruim voldoende. Maar het uitzicht over het schip en over de zee is van daaruit onbetaalbaar!

Dus je merkt het, verveeld hebben wij ons niet tijdens deze reis!