Een paar maanden geleden was ik een poosje van plan om hier op Facebook verslag te doen van alle soorten hindernissen die een voetganger in Antwerpen zoal tegenkomt. 

Scheve stoepen, voorbijflitsende elektrische steps, reclameborden, verkeersborden, geparkeerde fietsen, hekken om bouwwerven en noem maar op. 

Heel wat, als je erover nadenkt. 

Ik ben nogal gevoelig voor die dingen. Mijn vrouw was directrice van de heropleiding voor blinden en slechtzienden in de Markgravelei en zij ergerde zich om evidente redenen aan al die gedachteloos neergezette obstakels. 

Zelf hobbelde ik een jaar of wat geleden rond met een gips om mijn gespleten rechterenkel en een wandelstok. Dat was ook geen feest, zeker niet in – bijvoorbeeld – de Sint-Katelijnevest, waar de stoepen smal, scheef en krakkemikkig zijn. 

Ook voor wie zich gewoon voortbeweegt staat al dat tijdelijk en permanent straatmeubilair in de weg. Oké, het grondplan van de binnenstad dateert – letterlijk – uit de Middeleeuwen. Soms zijn de stoepen daarom aan de smalle kant. Maar toch.      

Alleen, wil ik mezelf zó aan jullie voorstellen, o lezers van Bij de Hand? Als een wat zure, klagerige man van gevorderde middelbare leeftijd, op weg naar zijn pensioen (dat ben ik namelijk allemaal, bij momenten)?  

Nee. 

Ik hoop dat jullie met mij op wandel gaan door Antwerpen en  dat ik jullie onderweg enigszins vermaak met mijn overwegingen. 

Niet dat ik zo iemand ben die in zichzelf loopt te mompelen – jullie moeten dus niet gauw de straat oversteken. Een beetje excentriek ben ik wel, maar wat door mijn hoofd gaat, blijft binnenskamers – tenzij ik het opschrijf. 

Soms spreekt een bekende die ik niet direct gezien had mij aan op de Groenplaats of het Conscienceplein. “Helemaal in gedachten verzonken!”, krijg ik dan te horen. Maar of dat altijd zo is, valt te bezien. 

Ik struin veel en graag door Antwerpen. Niets boeit mij meer dan het gedoe, gerij en geklets of de mensenparade die ik gadesla vanop een terras. Maar vaak denk ik daar niet zo erg bijna: ik zit gewoon te kijken en te luisteren.  

De stad troost mij, omhelst me als de tweede moeder die ze voor me is. Diepzinnigheid komt daar niet altijd bij kijken. 

Andere keren herhaal ik in gedachten de eerste zinnen van een artikel om ze van buiten te leren, zodat ik ze foutloos kan opschrijven. Dan ben ik wel aan het nadenken. In zekere zin, toch. 

En ja, soms prakkezeer ik over de wereld en het leven. Maar het gelui van de klokken van de Onze-Lieve-Vrouw of de Sint-Paulus, het trillen van het trottoir onder mijn voeten als er een tram voorbijrijdt, het gekwetter van schoolkinderen en soms, heel even, de onverklaarbare stilte op de Minderbroedersrui, liggen mij nader aan het hart dan mijn diepzinnigste caféfilosofische conclusie.